1990'ların başında ekonomik ve ideolojik alanda gelişmeler o kadar hızlandı ki, başımız dönmeye, artık yepyeni bir dünyada yaşadığımızı düşünmeye başladık. Küreselleşme dünyayı bütünleştiriyor, kültürleri kaynaştırıyor, halklar arasında barış ve işbirliği için kalıcı bir zemin oluşturuyordu. Çünkü küreselleşme sınırları deliyor, devletleri etkisizleştiriyor, bireyi özgürleştiriyor, hatta güçlendiriyordu. Teknolojik gelişmeler de gözlerimizi kamaştırıyordu. Öyle ki, bugünün ekonomik-siyasi sorunlarının, sınıf çelişkilerinin, hatta sınıfların ortadan kalmış olacağı bir 'yarın', adeta elimizle ulaşacağımız kadar yakındı artık. Teknolojik devrim, bilgi çağı bizi bu 'yarın'a bir devrime, toplumsal bir alt üst oluşa gerek kalmadan yavaşça ulaştıracaktı... Ancak 1990'lar başka bir şey oldu, gerçi gelişmeler yavaşlamadı, baş dönmesi azalmadı ama hareketin okunun başka bir yöne doğru dönmeye başladığı da giderek belirginleşti. Borsalar alt üst oluyor, ulusal paralar çöküyor, ı 990'ların ikinci yarısında 'yükselen piyasalar', batan piyasalara dönüşüyordu... Ve savaşlar... Evet, ikinci Dünya Savaşı'ndan sonra ilk kez Avrupa yine savaştaydı. Önce IMF, sonra da ABD ve Avrupa orduları Yugoslavya'yı dağıttılar ve bombaladılar, Kosova'yı işgal ettiler ve bir prolektorat kurdular. Ama bunların hepsi yine de küreselleşmenin getirdiği kavramlar altında demokrasi ve insan haklarını korumak iddiasındaki bir "uluslararası topluluk" tarafından gerçekleştirildi. Bir taraftan 'kolektif emperyalizm', 'iyi niyetli emperyalizm' gibi kavramlar Batı'nın saygın yayın organlarında dolaşmaya başlarken, bu 'uluslararası topluluk' kavramının cilası da çok fazla dayanamayacaktı. Derken, küreselleşmenin devlete karşı güçlendirdiği 'süper bireyler'den bir grup 11 Eylül'de tarih sahnesine çıktı. Küreselleşmenin merkezi ve küreselleşme içinde ABD'nin liderliğinin simgesi, kimilerine göre de 'yeni Babil kuleleri' olan Dünya Ticaret Merkezi ikiz kuleler teröristlerce vuruldu…

---